Istanbul

Istanbul, wat een stad. Een stad zo groot als de provincie Utrecht, maar dan wel met ruim 13 miljoen inwoners. Een beetje druk dus. Overal lopen mensen, varen veerboten, rijden auto`s, bussen, trams, maar er hangt wel een enorm relaxte sfeer. De Turkse mensen zijn echt ongelooflijk vriendelijk. Ze willen graag een praatje met ons maken, weten waar we vandaan komen en ons helpen de weg te vinden. Soms twijfelen ze en vragen ze zich af of we Turks zijn. In Istanbul wonen namelijk ook veel blanke Turken met lichte ogen. Regelmatig worden we in het Turks aangesproken. Tja, ikke nie begrijp. Ook wel logisch hoor, dat ze ons in het Turks aanspreken. Plak een zwarte snor op Erwin`s bovenlip en een ware Mustafa is geboren. Wat ons trouwens reuze meevalt is de opdringerigheid van de Turken. In Nederland werden we hier door veel mensen voor gewaarschuwd, maar dit is hier in Istanbul helemaal niet aan de orde. Vriendelijk lachen en nee schudden is al voldoende om met rust gelaten te worden.

Ja, we hebben het reuze naar onze zin. Ook Erwin vindt het hier geweldig. We hebben nu drie volle dagen achter de boeg en we hebben al veel van de stad gezien. Dinsdagavond zijn we hier aangekomen. We verblijven in een hostel aan de Aziatische zijde van Istanbul. Een goede keus, want het is hier een stuk rustiger en minder toeristisch dan aan de Europese zijde van de stad. Het hostel is prima. Het is schoon, rustig (ver weg van de moskee) en s`ochtends ligt er altijd een heerlijk gezond ontbijtje voor ons klaar. Heerlijk vers brood met kaas, komkommer en tomaat en natuurlijk ontzettend sterke Turkse thee. Hier snap ik overigens helemaal niks van. Die thee is zo sterk dat de Turken er zelf drie suikerklontjes in doen. Ik zou zeggen: Maak die thee wat minder sterk en doe er gewoon 1 klontje in. Wel zo goed voor de lijn.

Maar goed, dinsdagavond hebben we verder niets meer gedaan. Woensdag was dus onze eerste echte dag in Istanbul. We zijn met de veerboot naar de Europese zijde van de stad gegaan. Hier hebben we de belangrijkste bezienswaardigheden bezichtigd in de wijk Sulthanamet waaronder de grote bazaar, de kruidenbazaar, de Aya Sophia, het Topkapi Palace en de Blauwe moskee. Helaas konden we niet naar binnen bij de blauwe moskee, want het was gebedstijd. Maar de binnenplaats van deze moskee was al zeker de moeite waard. We hebben de hele dag rondgeslenterd door deze wijk en hebben onze ogen uitgekeken. Wat ons vooral opviel was de afwezigheid van hoofddoekjes. Deze zie je hier bijna niet. Heel bizar, maar hier in Istanbul is het zelfs verboden om met een hoofddoekje openbare gebouwen te betreden. HUH?

Donderdag zijn we met de veerboot naar de Prinseneilanden geweest. Een eilandengroep in de zee van Marmara. We hadden van veel mensen gehoord dat dit echt de moeite waard was en ook alle reisboeken adviseren het om hierheen te gaan. Eigenlijk viel het ons wat tegen. Het was wel leuk, maar ontzettend druk. En overal stonk het naar paardenpoep. Er rijden namelijk geen auto`s op deze eilanden, maar alleen paarden met wagens. We moesten echt uitkijken dat we niet onder de voeten werden gelopen door deze paarden. Maar goed, zo hebben we weer een dag gevuld.
Vandaag hebben we echt een mooie dag gehad. Het was zo`n 25 graden en de zon heeft de hele dag geschenen. We hebben een lange wandeling van een paar kilometer gemaakt over de prachtige boulevard van Istanbul. Overal zaten gezinnen en verliefde stelletjes te genieten van het mooie uitzicht. Heerlijk.

Ja, het bevalt ons hier prima. De dagen vliegen voorbij, Erwin wil wel een paar dagen bij boeken. De vrijheid, vriendelijke mensen, het lekkere eten. MMMMMMMM... we smullen er wat af. Lekkere kebabs, turkse pizza`s, en verse sesambroodjes. En Erwin was nog wel van plan om wat af te vallen op vakantie. Maar ach, met alle heuvels hier in Istanbul lopen we de pondjes er wel weer af. Volgens eigen zeggen is Erwin`s buik al wel wat vlakker geworden.
We maken trouwens wel wat mee zeg met Erwin. Zo zaten we ergens te eten bij, uiteraard, een kebabzaak en Erwin had een blikje cola met een rietje. Het bleek al snel dat Erwin het niet gewend is om uit een rietje te drinken. Met het rietje in de mond gooide hij zo het blikje cola achterover. Ja, hoor broek nat. En dat was niet de enige keer dat hij zijn broek nat had. Op een gegeven moment moest Erwin nodig plassen en ging aan de snelweg in de bosjes staan. Dennis wou dit natuurlijk op de gevoelige plaat vastleggen en daar schrok Erwin zo van dat hij wederom een natte broek had (klen beetje maar hoor). En er was nog een keer dat hij bijna zijn broek nat had. We zaten heerlijk aan de waterkant op een trapje toen er een verkoper met thee langskwam. Erwin en ik hadden wel zin in een bakkie. Maar toen Erwin zijn thee aanpakte van de verkoper belandde de thee op de grond. Geen natte broek maar wel een zere verbrande hand. De verkoper was zo vriendelijk om hem gratis nog een bakkie thee te geven. Niet dat Erwin de enige is die rare capriolen uithaalt hoor. Ik kan er ook wat van. Aaaaaaaaaaaaltijd maar dan ook echt altijd wacht ik netjes voor het rode licht. En hier in Istanbul loop ik voor de eerste keer in mijn leven door het rode licht. En ja hoor, loop ik recht voor een politieauto langs. Pakt die politieman zijn portofoon en roept wat in het Turks. Tja ikke nie begrijp!!!

Zondag brengen we Erwin naar het vliegveld en zit zijn vakantie er al weer op. Wij stappen dan op de bus naar de plaats Goreme in de provincie Cappadocie. Dit ligt in het binnenland van Turkije. Het schijnt hier prachtig te zijn. En als wij de plaatjes zo zien, kunnen we niet wachten om ook dit gedeelte van Turkije te bezoeken.


Voor foto`s klik op de volgende link: http://picasaweb.google.nl/dennisenhenrike