Welkom welkom!

Sinds ons vorige verslag hebben we heel wat kilometers afgelegd, ongeveer 1700. Vanaf Turkije zijn we bij Antakya de grens overgestoken met Syrie. We hadden van tevoren geen visum aangevraagd, dus ik was best een beetje nerveus of we een visum aan de grens zouden krijgen. We hebben verhalen gehoord van mensen die terug zijn gestuurd. Het schijnt echt aan het humeur van de douanier te liggen of je het land wel of niet in komt. Onze douanier was ook niet al te vrolijk. Hij stelde ons allerlei vragen over ons werk. Huh werk werk? Werkloos leek ons geen slim antwoord. Ehm...... jaaaaaaa, ik ben administratief medewerker en mijn man is heftruckchauffeur. What? Ja, eh... forkliftdriver you know (en maar gebaren wat een heftruck doet). OOOOOH driver, you come with truck now. Neeeee, no truck gewoon met de taxi vandaag. Gelukkig hebben we wat hulp gehad van onze Turkse taxichauffeur, anders had het denk ik wel even kunnen duren voordat we de grens over zouden zijn. Onze douanier keek ook alle stempels uit ons paspoort na. En dat zijn er inmiddels een heleboel. Hij wou zeker weten dat er geen stempel van Israel in ons paspoort stond, ander zouden we het land zeker niet zijn ingekomen. Syrie en Israel zijn namelijk niet echt vriendjes van elkaar. Hij vroeg ook nog of we van plan waren om Israel ooit te bezoeken. Nee, tuurlijk niet meneer de douanier. Snotvent met zijn bossen borsthaar. Maar ik moet zeggen, eenmaal de grens over waren we enorm verrast door de vriendelijkheid van de Syriers. Nog nooit zijn we zo vaak welkom geheten in een land. Welcome to Syria, welcome to my country. Het was wel even wennen hoor. Je denkt al gauw van wat moeten die kerels van ons. Maar ze waren gewoon echt blij dat we in hun land op bezoek waren. We waren net goed en wel ons hotel in de stad Hama uit, werden we al aangesproken door een man. Welcome, welcome to Syria. What is your name? En zo raakten we in gesprek met deze man die Amer heet. Hij heeft ons een aantal woordjes Arabisch geleerd en hij heeft ons verteld over zijn werk. En wat bleek? Hij werkte op de administratie van het Syrische kadaster. Ik vertelde hem dat ik in Nederland hetzelfde werk heb gedaan. Oh madame zei hij, je moet Arabisch leren. Volgens mij zag hij het al helemaal voor zich, zo’n westerse dame naast hem aan het bureau. Ik heb zijn adres gekregen, want hij vroeg of ik een foto van Nederland wilde toesturen als ik weer thuis ben. Hij heeft ook mijn adres, althans dat van mijn ouders. Dus wie weet staan er volgende week een paar kamelen bij hen voor de deur. Tot slot vroeg Amer of wij ook geld nodig hadden. Volgens de Koran moet hij toeristen namelijk geld geven vertelde hij. Dit vriendelijke aanbod ging ons natuurlijk wat te ver, maar hieruit blijkt wel hoe enorm gastvrij de Syriers zijn. Toen Amer eindelijk uitgepraat was, hebben we de oude waterwielen bezocht waar Hama bekend om staat. Hier was het meteen weer raak. We werden aangesproken door 2 jongens. Ze wilden ons graag de stad laten zien en met ons hun Engelse taal oefenen. Het was supergezellig. Ze hebben ons getrakteerd op drinken en ijs, daar kwamen we echt niet onderuit. Wij zijn te gast “welcome to my country”, dus zij betalen. Dat is best wel een beetje vervelend. Ze staan er echt op om voor je te betalen, terwijl zij gewoon veel minder geld hebben dan ons. Aan het einde van de dag zijn we naar de fotograaf gegaan. De jongens wilden graag een foto laten maken van ons vieren als herinnering. Uiteraard moesten we onze handtekening achterop de foto zetten. Echt geweldig.

Vanuit Hama hebben we een dagtocht gemaakt naar verschillende ruines, waaronder: De citadel van Sjeizar (een oud kasteel), Aphamea (een oude Romeinse straat) en de Death cities (een compleet uitgestorven stad). Het was echt prachtig om te zien. Veel mensen bezoeken Syrie voor de ruines waar dit land bekend om staat. En dat zijn er echt een heleboel. Als je alles wilt zien, dan kan je wel een paar weken vullen. Voor ons is dat iets te veel van het goede, 1 dag ruines bezoeken is voor ons voldoende, daarna willen we wel weer wat anders zien. We zijn dan ook verder gegaan naar de hoofdstad Damascus. Vooral ik had veel van Damascus verwacht. Een sprookjesachtige stad hadden we van andere reizigers gehoord, maar dat viel wel wat tegen. Eigenlijk was het een hele drukke vieze stad. Ik had in ieder geval totaal niet het idee dat ik in een sprookje was beland. We hebben in een middag tijd de bekendste souq (markt) van Damascus bezocht en de Umayad moskee. De Umayad moskee schijnt de bekendste en mooiste moskee van Syrie te zijn. Dennis zal het allemaal een worst zijn, dus die is niet meegeweest. Ik was erg benieuwd en wou wel graag binnen kijken. Voordat ik naar binnen mocht, werd ik in een rare soepjurk gehesen en in één klap zag ik er uit als een ware zelfmoordterrorist. Maar het was de moeite waard. De moskee had een prachtige binnenplaats met bijzonder mooi mozaiek.

De volgende dag hebben we vanaf Damascus de bus genomen naar Amman, Jordanie. De grensovergang hier is wel de lastigste die we ooit hebben meegemaakt. Eerst duurde het al een eeuwigheid voordat we onze exitstempel van Syrie hadden. En vervolgens duurde het ook nog eens een eeuwigheid voordat we Jordanie in kwamen. We hadden verwacht dat we Jordanie zo in zouden komen. Even 11 Euro betalen voor ons visum, stempeltje halen en klaar. Maar nee, eerst moest iedereen zijn baggage uit de bus halen en werd de bus grondig gecontroleerd. Vervolgens gingen de douaniers koffers nakijken. Gelukkig werden onze backpacks met rust gelaten. Toen dit allemaal gebeurd was, konden we naar het immigratieloket. Eerst naar een loket om een sticker halen, vervolgens werden we naar een ander loket gestuurd voor ons visum. Ons was verteld dat we dit in Euro’s konden betalen, maar dat kon dus niet. Er zat dus niets anders op dan eerst naar een wisselkantoor te gaan om geld te wisselen. Gelukkig was dit vlakbij en was dit zo voor elkaar. Toen dus weer naar het loket om een visum te halen. De mannen maakten absoluut geen haast en legden onze paspoorten op een stapel en lieten andere mensen voor gaan. Heel irritant. Blijkbaar duurde het allemaal wel erg lang, want onze buschauffeur kwam als eens kijken waar we bleven. Toen we na ruim een half uur eindelijk ons visum kregen, moesten we weer naar hetzelfde loket als die van de sticker om een stempel te halen. En toen mochten we eindelijk Jordanie in. O nee, toch niet. We hadden net 100 meter gereden met de bus, kwamen er weer twee douanebeambten de bus in om alle paspoorten te controleren. Pffff, wat omslachtig allemaal. Maar goed, we hebben het uiteindelijk gered en zijn met de bus doorgereden tot aan Amman, de hoofdstad van Jordanie. In Amman hebben we de citadel bezocht, van waar we een prachtig uitzicht hadden over de stad. We zijn ook naar het bijbehorende archeologisch museum geweest en we hebben een kijkje genomen bij de overblijfselen van een oud Romeins theather.

Vanaf Amman hebben we dus bus gepakt naar Wadi Musa. In deze plaats bevindt zich de historische, meer dan 2000 jaar oude, stad Petra. Ook wel bekend als de Roze stad. Dit is echt het hoogtepunt van Jordanie voor de meeste mensen. Wij vonden het ook echt supermooi, maar jeetje wat was ik kapot na het bezoeken van deze stad. Gelijk binnenkomst moest ik al even bijkomen. De toegangsprijs bleek namelijk 35 Euro per persoon te zijn. Maar je kan Jordanie natuurlijk niet verlaten zonder Petra gezien te hebben. En dan te bedenken dat ze per 1 november de prijzen gaan verhogen naar 50 Euro. Maar het is het geld zeker waard. We hebben een hele dag nodig gehad om de stad te bekijken en nog lang hebben we alles niet gezien. Ongeveer 10 kilometer hebben we afgelegd en veel daarvan was klimmen. De hoogste klim was het klooster. Hiervoor moesten we 800 traptreden op. Vanaf hier hadden we een prachtig uitzicht over de Wadi Araba woestijn. Het leek even of we aan het einde van de wereld stonden. Alleen maar woestijn. Echt geweldig mooi.

Vandaag zijn we teruggereist naar Amman. Dit is maar voor 1 nachtje, want morgen vliegen we naar Thailand. We hebben echt genoten van het Midden-Oosten, maar ik ben ook wel blij om weer naar Thailand te gaan en mijn vriendinnetjes weer te zien. En wat ik ook heel fijn vind is dat dan de korte broeken, jurkjes en topjes weer uitgepakt kunnen worden. Niet dat het in het Midden-Oosten koud was, maar blote benen en schouders accepteren ze hier echt niet. Eén keer dacht ik dat het in Jordanie wel oke was om een legging tot net over de knie aan te doen. Maar dat dacht ik dus helemaal verkeerd. Alle hoofden werden omgedraaid en er werd zelfs gefloten. Op zo’n moment besef ik maar al te goed dat ik blij mag zijn dat ik in Nederland geboren ben en enorm veel vrijheid heb. Nee, als ik dan de vrouwen in het Midden-Oosten zie met hun burka’s (zelfs zonder kijkgaatje), kan ik alleen maar medelijden met ze hebben.

Lang leve onze vrijheid!


Voor foto`s klik op de volgende link: http://picasaweb.google.nl/dennisenhenrike