Ready for take off

De eerste twee maanden van onze reis hield ik elke dag trouw een dagboek bij. Daarna had ik er geen zin meer in (nu al spijt). Het dagboek was een beetje mijn leidraad voor het schrijven van een reisverhaal, dus wat moet ik nu schrijven nu er geen dagboek meer is? Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Het vorige verhaal schreef ik vanuit Merimbula Beach, Australië. Vanuit daar reden we verder naar Lakes Entrance, volgens iedereen een aanrader en echt prachtig. Op een uurtje van Lakes Entrance hielden we een picknickpauze. Heerlijk, 31 graden, zonnetje erbij. We reden verder en de temperatuur daalde en daalde. Het begon te miezeren, te regenen en plotsklaps was het nog maar 13 graden. Hoe bizar is dat? In een uur tijd een temperatuurverschil van 18 graden.
De kou en de regen zorgden ervoor dat we 2 dagen alleen maar op de camping hebben doorgebracht. Want ja hallo, met 13 graden en regen ga je natuurlijk de deur niet uit. De schoonheid van Lakes Entrance zagen we pas toen we er weer wegreden en het zonnetje weer scheen.
Volgende stop was Raymond Island, bekend vanwege de honderden koala’s die hier wonen. Fantastisch om deze dieren in het wild te zien. En zo dichtbij. Echt een supergave ervaring.
We reden verder naar Wilsons Promontory National Park. Het Australië avontuur werd steeds mooier. We vonden een camperplek aan zee. Met eb wandelden we over het zand. ‘s Ochtends ontbeten we met een onbetaalbaar uitzicht. En het National Park zelf was echt waanzinnig. Of zoals Ella zegt: “Awesome”. We zagen kangoeroes, wallaby’s , wombats en roze kookaburra’s. We renden door de mooiste en grootste zandduinen die we ooit gezien hebben (niet helemaal waar, de Sahara was indrukwekkender, maar dat maakt dit reisverhaal weer minder leuk). Er was verder helemaal niemand. Alleen een paar emoes waren ons die ochtend voor geweest. Helaas zagen we alleen hun enorme pootafdrukken. En we liepen over squeaky beach. De naam zegt het al, als je over dit strand loopt dan piept het zand onder je voeten. Ella vond het hilarisch.

Philip Island was onze een na laatste stop. Hier genoten we van een pelikanenshow. In Australië wemelt het van de pelikanen. Elke dag om 12 uur worden de pelikanen bij Philip Island gevoerd met vis. Geinig om te zien.
We bezochten ook de Philip Island chocolate factory. Even waande ik mij Sjakie die rondliep in de chocoladefabriek van Willie Wonka. We wonnen chocoladeballen en mochten tussendoor snoepen van heerlijke chocolade. Zelfs het entreebewijs was van chocolade. Echt een leuk uitje.
Onze eindbestemming Melbourne kwam in zicht. Omdat er in Melbourne zelf geen camperplekken te vinden zijn, kampeerden we op een camping op een half uur rijden van de stad. Als je goed rijdt tenminste. Rijd je niet goed, dan doe je er uren over (zoals wij). En dan te bedenken dat Dennis maanden in Melbourne heeft gewoond en de stad op zijn duimpje kent. Er zijn heel wat woorden gevallen die ik hier niet zal herhalen. Ella’s woordenschat is in ieder geval behoorlijk uitgebreid.

En toen was het alweer tijd om de camper in te leveren. Het was geweldig, al heb ik dat kleine huisje op wielen soms vervloekt. De laatste nacht in Australië sliepen we in een riant huis naast het vliegveld. Heerlijk die ruimte.
Van Melbourne vlogen we in 9 uur naar Bangkok en met de taxi reden we meteen door naar Kanchanaburi. Het is zo fijn om onze reis hier te eindigen. Iedereen was blij om Ella weer te zien. Ze wordt hier zo verwend. Cadeautjes, taartjes, haren invlechten, kusjes en knuffels. Ik ben bang dat het enige moeite gaat kosten om haar thuis weer in het gareel te krijgen.
Ella wil nog niet naar huis. Een aftelkalender maken wilde ze niet. En toen we er dan toch eentje gingen maken zei ze: “Mama zullen we er nog een paar rondjes bij maken? Ik wil nog meer nachtjes slapen”. Inmiddels plakt ze gewoon geen stickers meer op de kalender. De toren van Hasselt mist ze allang niet meer.
Ja, het leven is heerlijk hier. De omgeving is mooi, het eten is zooooo lekker, de mensen zijn lief. Mijn collega Judith vroeg: “Overweeg je te emigreren?”. “Nee echt niet” antwoordde ik.
Tuurlijk, het is volop genieten hier, maar ik kijk er ook echt wel naar uit om weer lekker thuis te zijn. En stiekem wil Ella ook wel naar Nederland. Ze mist haar nichtjes en vriendinnetjes heus wel een beetje. En ze was helemaal verbaasd en blij toen we vertelden dat haar popjes en knuffels thuis op haar wachten. “Zijn die er nog gewoon mama?”.
Dennis vindt het allemaal prima. Die kan rustig nog jaren reizen, maar thuis is het ook goed. Zoals altijd is hij de nuchterheid zelve.

Jep, het zit er bijna op. Morgen naar Bangkok voor de laatste nacht en dan zijn wij ready for take off.

Fototip: Niet alle foto’s zijn zichtbaar onder het verslag. Als je links op de link foto’s klikt en dan het betreffende reisverslag selecteert, dan zie je meer foto’s. Geldt ook nog voor het vorige reisverhaal van Australië.